از اواخر عصر برنز در شرق مدیترانه از حنا سیاه برای تزئین بدن زنان جوان به عنوان بخشی از جشن های اجتماعی و تعطیلات استفاده می شد.
اولین متنی که حنا را در زمینه جشن های ازدواج و باروری ذکر می کند، از افسانه اوگاریتی بعل و عنات آمده است، [10] که اشاره هایی به زنانی دارد که برای ملاقات با شوهرانشان خود را با حنا نشان می دهند و آنات برای جشن گرفتن خود را با حنا می آراید.
پیروزی بر دشمنان بعل. نقاشی‌های دیواری حفاری‌شده در آکروتیری (که قدمت آن‌ها قبل از فوران آتشفشان ترا در سال 1680 پیش از میلاد است) زنان را با نشانه‌هایی مطابق با حنا بر روی ناخن‌ها، کف دست‌ها و کف پا نشان می‌دهد، در تابلویی مطابق با توصیف عروس حنا از اوگاریت.
بسیاری از تندیس‌های زنان جوان مربوط به سال‌های 1500 تا 500 قبل از میلاد در امتداد خط ساحلی مدیترانه، دست‌ها را با علامت‌هایی مطابق با حنا بالا برده‌اند. به نظر می رسد این ارتباط اولیه بین زنان جوان و بارور و حنا منشا شب حنا باشد که اکنون در سراسر خاورمیانه جشن گرفته می شود.
شب حنا توسط اکثر گروه‌ها در مناطقی که حنا به طور طبیعی رشد می‌کرد جشن می‌گرفتند: یهودیان، مسلمانان سیک‌ها، هندوها و زرتشتی‌ها، در میان دیگران، همه ازدواج‌ها و عروسی‌ها را با زینت دادن به عروس جشن می‌گرفتند، و اغلب داماد، با حنا
در سرتاسر منطقه حناکاری، پوریم، عید، دیوالی، کاروا چوث، عید فصح، نوروز، مولد، و ایام اکثر مقدسین با مقداری حنا جشن می گرفتند. اسب‌ها، الاغ‌ها و سالوکی‌های مورد علاقه سم‌ها، پنجه‌ها و دم‌هایشان را حنا می‌کردند.
پیروزی های جنگ، تولد، ختنه، تولد، زار و همچنین عروسی ها معمولاً شامل حنا به عنوان بخشی از جشن می شد. شب های حنای عروس در بسیاری از این مناطق، به ویژه در میان خانواده های سنتی، یک رسم مهم باقی مانده است.
